Γιατί ξεράθηκε η Αρτεσιανή Κοιλάδα;

Η συμβατική σοφία πιστεύει ότι η οδός για να αποφύγουμε την παγκόσμια οικολογική καταστροφή είναι να πείσουμε τον κόσμο να αλλάξει τις ιδιοτελείς του συνήθειες για το κοινό καλό. Μια πιο ευφυής όμως προσέγγιση θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε μια απέραντη και ανανεώσιμη πηγή: την ανθρώπινη τάση να σκεφτόμαστε κυρίως με βάση το βραχυπρόθεσμο συμφέρον μας.

Ας δούμε ένα παράδειγμα, με ανάλογα του οποίου είμαστε όλοι εξοικειωμένοι: Η Αρτεσιανή Κοιλάδα, στο Κάνσας των ΗΠΑ, διέθετε κάποτε, όπως φαίνεται και από το όνομά της, εκατοντάδες φυσικές πηγές. Εάν έκανες γεώτρηση, το νερό σχημάτιζε πίδακα, ενώ υπήρχαν στην περιοχή έλη όπου οι αγελάδες που έβοσκαν βυθίζονταν μέχρι την κοιλιά. Όλα αυτά τη δεκαετία του '20. Ακόμη παλαιότερα, την εποχή των πρώτων μεταναστών, το ποτάμι της περιοχής ήταν μάλιστα πλωτό σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων.
Σήμερα το ποτάμι είναι ξερό, οι πηγές έχουν εξαφανιστεί, και οι κάτοικοι πρέπει να ανοίγουν όλο και βαθύτερες γεωτρήσεις για να βρουν νερό. Η αιτία είναι προφανής: είναι οι υδροβόρες εκτεταμένες καλλιέργειες καλαμποκιού που έχουν επικρατήσει στην περιοχή, ακριβώς λόγω της αρχικής αφθονίας του νερού εκεί πέρα.
Τώρα, ενώ όλοι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να περιορίσει τη δική του κατανάλωση για το κοινό όφελος, σκεπτόμενος ότι απλώς έτσι θα βρει ευκαιρία να επωφεληθεί κάποιος άλλος. Έτσι όλοι μαζί, οδηγούν τις καλλιέργειές τους στο αδιέξοδο.
Σε ένα άλλο μέρος πάλι, κοντά στη Βαλέντσια της Ισπανίας, 15.000 αγρότες μοιράζονται τα νερά του ποταμού Τουρία σύμφωνα με ένα διακανονισμό διάρκειας τουλάχιστον 550 χρόνων. Κάθε αγρότης, όταν έρθει η σειρά του παίρνει τόσο μόνο νερό όσο χρειάζεται από το αρδευτικό κανάλι, χωρίς να σπαταλά ούτε σταγόνα. Δεν τολμά να κλέψει, απλά διότι παρακολουθείται συνεχώς από τα άγρυπνα μάτια των γειτόνων του πριν και μετά από αυτόν στο κανάλι.
Τυχόν παράπονα έρχονται στο Δικαστήριο των Νερών, που συναντιέται κάθε Πέμπτη πρωί έξω από τη μητρόπολη στη Βαλέντσια. Αρχεία που φθάνουν πίσω μέχρι το 1400, φαίνεται να δείχνουν ότι η κλεψιά είναι σπάνια.
Δύο αρδευτικά συστήματα: το ένα βιώσιμο, δίκαιο και μακροζώητο, το άλλο καταδικασμένο. Πρόκειται για δύο περιπτώσεις που συχνά παρατίθενται από τους πολιτικούς επιστήμονες οι οποίοι αγωνίζονται να καταλάβουν την συνήθη ανθρώπινη αποτυχία να λυθούν τα προβλήματα "κοινής δεξαμενής φυσικών πόρων" ("common - pool recourse problems").
Η τραγωδία των κοινών αγαθών
Το 1968 ο οικολόγος Garret Hardin έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Science όπου εξηγούσε "την τραγωδία των κοινών (αγαθών)". Γιατί δηλαδή η κοινοτική γη τείνει πάντα να υποφέρει από υπερβόσκηση και γιατί κάθε ψαρότοπος υποφέρει από την υπεραλίευση. Η αιτία είναι, εξήγησε, γιατί τα οφέλη από κάθε παραπάνω αγελάδα (ή κάθε παραπάνω ψαριά) τα καρπώνεται ο ιδιοκτήτης τους, ενώ το κόστος από τη βλάβη που προκαλείται μοιράζεται μεταξύ όλων των χρηστών του κοινού αγαθού. Στη γλώσσα των οικονομολόγων, το κόστος εξωτερικεύεται. Έτσι, η ιδιωτικά ορθολογική συμπεριφορά, οδηγεί σε συλλογική συμφορά.
Η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι κλασσικές τραγωδίες των κοινών αγαθών εν τη γενέσει: κάθε φορά που καις ένα γαλόνι βενζίνη για να κατέβεις στο κέντρο, εσύ δρέπεις το όφελος, ενώ μοιράζεσαι το κόστος με τα έξη δις ανθρώπους που ζουν στον πλανήτη.
Ας δούμε δύο κλασσικές συνταγές που χρησιμοποιούνται συνήθως από τους διοικούντες σε τέτοιες περιπτώσεις: Μία λύση είναι ένας εξωτερικός παράγοντας, π.χ. μια κυβέρνηση, να θέσει κανονισμούς, για παράδειγμα να ορίσει το μέγιστο επιτρεπόμενο μέγεθος κάθε κοπαδιού. Η άλλη λύση είναι να ιδιωτικοποιήσεις το κοινωνικό αγαθό, έτσι ώστε ο ιδιοκτήτης να έχει τώρα τόσο τα οφέλη όσο και το κόστος. Έτσι θα έχει κάθε λόγο να αποφύγει την υπερεκμετάλλευση.

http://www.oikologos.gr